Fietsen vanuit de Vogezen naar de Stelvio en terug!
Dat was het plan en de uitdaging die Arnold Cornelissen en ik, Peter de Klein, in de winter van 2015 besloten aan te gaan.
Een 7 daagse fietstocht van 3 t/m 9 september 2016. Elke dag zo’n 150 à 160 km.
Starten in de Vogezen en via het Zwarte Woud, Zwitserland en Oostenrijk naar de Stelvio in Italië en ook weer terug.
In totaal ruim 1000 km met maar liefst zo’n 21000 hoogtemeters.
We hadden alle vertrouwen in de organisatie, WVCM, oftewel Wielervereniging Cycling Mates. Voor de leden onder ons die weleens de Ronde van Nederland reden, of ‘Le Petit Tour de France’, bekende organisatoren: Herman Etten en Roelof de Jonge. Oud-leden van wielervereniging Steenwijk.
We hadden ook alle vertrouwen in de goede afloop. Immers, het hele seizoen kon afgestemd worden op deze ene week.
Helaas was de praktijk weerbarstiger, zoals dat zo mooi heet.
Beiden kampten we in de aanloop met een zweepslag, wat bij mij in elk geval de voorbereiding behoorlijk in de war schopte.
Maar gelukkig, mensen in het onderwijs hebben 6 weken zomervakantie, niet waar, en in die weken kon er gericht getraind worden. Hopelijk was het voldoende.
Op vrijdag 2 september werden de fietsen en tassen ingeladen, werd afscheid genomen van het thuisfront en na zo’n 600 km meldden wij ons in Guebwiller in de Vogezen, samen met zo’n 26 andere deelnemers. Komend uit alle delen van ons land en een viertal uit België.
Jonge gasten van 29 en pensionados van ver in de 60.
Een gemêleerd gezelschap.
Bij de briefing ’s avonds bij het diner werden we voorzichtig ingelicht over de komende 7 dagen.
En, Herman en Roelof horende, werden het zware dagen.
Maar dat was eigenlijk geen nieuws. We waren er inmiddels wel achter dat deze uitdaging al onze vorige uitdagingen zou overtreffen, zowel wat betreft het aantal fietsdagen alsook het aantal hoogtemeters.
Op zaterdag 3 september vertrokken we om 08.30 uur met zijn allen richting Blumberg in het Zwarte Woud.
…..klaar voor vertrek…..
Volgens het kaartje 141 km met 2381 hm. Geen rustige aanloop, maar direct een pittig begin.
De eerste 45 km verliepen nog probleemloos. Rustig peddelend door het vlakke Franse land zagen we langzamerhand in de verte de toppen van het Zwarte Woud opdoemen.
En lange tijd voerden de Doortrappers het peloton aan!
Dat peloton viel al snel bij het bereiken van het Zwarte Woud uit elkaar. Zeker toen er flink geklommen moest worden vanuit het Munstertal naar Gieshubel. In 8 km moest van 200 naar 1100 meter hoogte geklommen worden. Menig deelnemer moest tijdens de klim even van de fiets. Zogenaamd om foto’s te maken.
Na de afdaling volgde na zo’n 90 km. de volgende klim naar Thurner, een hoogte van 1035 m.
De laatste 40 km waren ‘op en af’ zoals het zo mooi heet, met in de laatste drie km nog een venijnige klim naar Blumberg.
Zoals gezegd, een pittige begin. Het biertje na afloop smaakte heerlijk.
…………even pauze onderweg…….
In Blumberg werd de groep aangevuld met 10 deelnemers die rechtstreeks vanuit Nederland naar het Zwarte Woud waren gekomen. Zij sloten zich bij ons aan en reden de Giro di Stelvio in 5 dagen.
De volgende dag, dag twee, vertrokken we dus met 38 deelnemers vanuit Blumberg naar Feldkirch in Oostenrijk. Een tocht die ons door Zwitserland zou voeren.
Bij Dörflingen staken we de Rijn over, ditmaal via een overdekte houten brug. Een mooie plek, in een mooi plaatsje.
Ook deze tocht leidde ons via verkeersluwe wegen langs de mooiste plekjes, plaatsen en vergezichten.
De organisatie verdiende nu al een dikke pluim voor de routes. De rest van deze week zou het niet anders zijn.
Aankomst in Feldkirch….. …….schitterende vergezichten
Maar………helaas, ook de volgende morgen viel de regen met bakken uit de donkergrijze lucht. Het zag ernaar uit dat dit nog wel een tijdje zo zou blijven.
Op een normale zondagmorgen zou er niet over gepeinsd worden om bij dit weer te gaan fietsen. Daar zou het app-verkeer geen twijfel over laten bestaan.
Maar hier was het een ander verhaal. Vandaag stond de tocht naar Nauders in het zuiden van Oostenrijk op het programma. En omdat die gereden moest worden vertrokken we in de stromende regen voor een tocht van 170 km met wederom 2600 hoogtemeters.
Na zo’n 60 km moest de Silvretta beklommen worden. De Silvretta-Hochalpenstrasse staat bekend als een van de mooiste en meest geliefde panoramawegen van de Alpen. De klim is 22,3 km lang en leidt via 34 haarspeldbochten naar de 2032 m hoge Bielerhöhe. Een onvergetelijke klim.
Helaas was het ook door de regen en de kou een klim om niet te vergeten. En de schoonheid viel ook niet echt op.
Boven werd droge kleren aangetrokken, een hartig hapje gegeten, waarna een afdaling van zo’n 45 km volgde.
Voor ons een aangename verassing, 45 km met groot verzet naar beneden.
Helaas voor Jan-Willem uit Oploo, een van de andere deelnemers, het einde van zijn Giro di Stelvio.
Tijdens de afdaling reed Jan-Willem op een auto en werd per ambulance afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Zijn jukbeen gebroken, evenals zijn fiets.
Na onderzoek in Innsbruck mocht hij met de trein na een paar dagen naar huis waar hij aan het eind van de week in het Raboud UMC aan zijn jukbeen werd geopereerd.
In Nauders zouden we twee nachten verblijven. De volgende dag stond de beklimming van de Stelvio op het menu.
De naamgever van onze tocht en het uiteindelijke figuurlijke en letterlijke hoogtepunt.
De route van Nauders naar de Stelvio en via de Umbrailpas weer terug naar Nauders was op papier een makkie, tenminste qua lengte, namelijk slechts 120 km.
Enige zorgen baarden de hoogtemeters deze dag. Alles bij elkaar toch zo’n 3100.
Maar niettemin, de meesten dachten ’s middags vrij vroeg in Nauders terug te zijn voor een leuke middag in de sauna of het zwembad.
En het begon ook voorspoedig. Met een flink briesje in de rug liep de weg geleidelijk naar beneden tot in Prato aan de voet van de Stelvio.
Hier begon onze derde beklimming van de Stelvio in onze wielercarrière. De vorige twee hadden we jaren geleden al op onze palmares bijgeschreven, vanuit Bormio in Italië en vanuit Zwitserland via de Umbrailpas.
Nu echter de klim vanuit Oostenrijk, vanuit Prato, ruim 25 km lang met maar liefst 48 haarspeldbochten.
Dat de Stelvio geliefd is werd al snel duidelijk. Ontelbare motoren en auto’s reden omhoog en/of omlaag. Het was dringen en oppassen op sommige plekken.
En steeds maar weer zie je de bordjes in de haarspeldbochten. Van 48 naar 1, dat zijn er toch wel ontzettend veel. En steeds maar weer zie je in de verte de top met daarvoor nog al die bochten. Opgeven is echter geen optie, zeker niet nu.
…………….48 haarspeldbochten, op naar de top van de Stelvio…………..
Het wordt wat makkelijker als je op de weg de afstanden ziet staan die je nog resten tot de top: 5 km – 4,5 km, enz. Het biedt een houvast. Het geeft een nieuwe boost.
Uiteindelijk rol je tussen de motoren, auto’s en winkeltjes de top van de Stelvio op.
Ons hoogtepunt op 2757 m en tegelijkertijd halverwege onze 7-daagse.
Vanaf hier gaat het weer terug naar huis.
Koud is het wel op de top.Maar toch kunnen we het plannetje van Arnold uitvoeren. Een foto op de top met de Langenboomse vlag.
Als bewijs voor het thuisfront.
……………………de Stelvio…..2760 m hoog………………………
De afdaling verloopt via de Umbrailpas. Nu helemaal verhard en ook behoorlijk steil. Het blijft oppassen.
Aan de voet van de Umbrailpas richting Nauders, via de Reschenpas. Terug vanwaar we ’s morgens waren gekomen.
Alleen moesten we nu geleidelijk omhoog en nam de wind in kracht toe. Tegenwind wel te verstaan. De laatste 30 km naar Nauders werden op deze wijze een ware beproeving. Zwaar, heel zwaar. Een wind die alsmaar aanwakkerde en vals plat dat steeds verder oploopt.
Bovendien gingen de dagen en de kilometers nu toch wel tellen.
Het leidde ertoe dat de meesten pas laat in de middag pas in het hotel arriveerden.
Het werd die middag niet meer druk in de sauna en het zwembad!
De volgende dag, dag vijf, stond gepland om via een andere route naar Feldkirch terug te rijden. Helaas moesten deze plannen bijgesteld worden, omdat een deel van deze route afgesloten was vanwege wegwerkzaamheden.
Het enige alternatief was om dezelfde weg te rijden dan twee dagen eerder, maar dan in omgekeerde richting.
Dat betekende een hernieuwde klim naar de top van de Silvretta. Nu vanaf de andere kant. Een klim van zo’n 45 km. Niet steil, op de laatste kilometers na, maar wel lang.
Het weer op de top was nu beter, zelfs aangenaam.
de top van de Silvretta, 2023 m
En tijdens de afdaling zagen we nu ook hoe mooi de Silvretta met zijn 34 haarspeldbochten was. De moeite waard om hier en daar even stil te staan en van het uitzicht te genieten.
Ook in Feldkirch was het weer nu aangenaam en kregen we deze keer wel de kans om dit mooie historische stadje met zijn gezellige terrasjes te verkennen.
De voorlaatste dag, dag zes, ging van Feldkirch naar Blumberg. Zo’n 150 km met 2350 hm.
Wederom dwars door Zwitserland met een pauze bij de watervallen van Schaffhausen.
….de watervallen bij Schaffhausen….
Hier staken we de Rijn over, nadat we na lang zoeken de juiste plek hadden gevonden en voerde de tocht ons weer door het Zwarte Woud.
Op en af met aan het eind weer de verschrikkelijke klim naar Blumberg.
Voor 10 deelnemers eindigde hier hun Giro di Stelvio.
Zij gingen van hieruit naar Nederland. Hadden hun 5-daagse erop zitten.
Wij hadden nog één etappe voor de boeg: van Blumberg naar Guebwiller. Slechts 146 km, maar wel met maar liefst 2614 hm. En die hoogtemeters moesten gemaakt worden tijdens de eerste 100 km. De laatste 40 km waren namelijk vlak.
Helaas werd deze laatste dag voor mij net een dag teveel.
Geplaagd door zitvlakproblemen was het ondoenlijk om de hele tocht nagenoeg staande uit te rijden. Met de finish in zicht, op zo’n 100 km van Guebwiller heb ik mijn fiets in het busje geladen. Zover ik mij kan herinneren de eerste keer in mijn wielercarrière.
Arnold ging onvermoeibaar door, kon zich nog even met de beteren meten. Chapeau!
Zo waren we na 7 dagen weer terug in Guebwiller.
Schitterende tochten, goede organisatie, goed weer, een leuke groep.
Bijna 1100 km en 21000 hm.
Het was meer dan de moeite waard.
Wil je meer weten?
Wij vertellen je er alles over, of google op Giro di Stelvio.
Je ziet dan de uitnodiging voor de tocht van 2017.
Geen 7-daagse, maar ‘slechts’ een 6-daagse, dat wel!
Peter de Klein
Arnold Cornelissen
