Petit Tour de France 2017
Terugblik op een fantastische ervaring.
door: Marco Vrijburg
Enigszins opportunistisch had ik mij opgegeven voor de Petit Tour de France 2017. Een vriend stuurde mij een link naar een site waar ik mijn naam kon invullen en het inschrijfgeld kon overmaken. Gesterkt door het feit dat ik hem wel bijhoud op de fiets had ik verder niet gekeken waarvoor ik mij opgaf. Wel even gecheckt in de agenda of ik die week kon…. dat ging lukken.
Een paar weken van tevoren ontving ik de zeer uitgebreide documentatie per email van WVCM. Ik schrok me het Lazarus…. ‘PETIT’ bleek niet echt Petit. 5 dagen, 180 tot 190 km-er met tussen de 2500 en 3500 
hm-ers…. PFFFFFFFF. Dan maar trainen en een paar lange tochten gepland. Ook een paar keer het Kopje van Bloemendaal gepakt om toch eens gevoel te krijgen met klimmen – als oud-hardloper fiets ik pas 2 jaar. Tijdens de voorbereiding (die natuurlijk veel te kort was) haakte de veroorzaker van mijn inschrijving af wegens jicht….. Gelukkig bleven er nog vier vrienden over, Hans, Bastiaan, Kor en Eric. We arriveerden op zondagavond 2e Pinksterdag in een keurig hotel in Maastricht. Met fiets.
Ik was wel wat gespannen tijdens de briefing van Herman en Roelof, ’s ochtends om 7:45 uur, maar eenmaal op de fiets de schakelaar omgezet. Gewoon blijven trappen, dan kom je vanzelf aan de meet. Dag 1: Ardennen, dag 2: Eiffel, dag 3: Vogezen, dag 4: Jura en dag 5 Alpen.
Eerste dag redelijk goed doorgekomen. Niet slim van me, maar gewoon bij Kor en Eric (de meest ervaren fietsers in onze groep) proberen te blijven, ook heuvel op. Laatste 20 km-er met wat kramp in de bovenbenen gereden. We kwamen als laatste aan in een prima hotel in Irrel (D). Tijdens het diner mijn ogen uitgekeken hoeveel een groep van 42 wielrenners (waaronder 3 dames) naar binnen kan werken. De masseur, Richard (goude handen), hielp mij van de kramp af, en daarna meteen naar bed.
De tweede dag stond er regen en forse wind tegen op het menu. De verzorgingsposten (2 tot 3 per dag) die Herman en Roelof inrichtten waren elke keer een goede markering. Even wat brood, repen en drinken naar binnen, flessen bijvullen met dorstlesser en weer op pad voor de volgende 60 km-er. Wel een goede tip gekregen bij aankomst in het hotel in La Petite Pierre (Fr): ‘Je trapt wel zwaar…. als je lichter trapt, met een hoger beentempo, houd je het langer vol’. Masseur Richard was weer welkom. Ontspannen naar bed om een uur of half elf.
Dag drie: ’s ochtends weer een stevige wind en hagel (’s middags klaarde het op). Kor en Eric deden al het kopwerk en brachten ons (de mindere 3 fietsers) telkenmale terug in de groep. Herman en Roelof zijn een paar ervaren mannen die goed naar de renners kijken. Met hun volgauto’s rijden ze een paar keer per dag even langs het veld. We kwamen nogal laat aan bij de laatste verzorgingspost, en zouden nog de Ballon d’Alsace moeten beklimmen. En klimmen is niet zo mijn ding met mijn 97 kg….. Afdalen overigens wel. Ik had al vrij snel de bijnaam “Tomba” te pakken.
Kreeg wat last van mijn rechter knie. De fiets van Bastiaan (een Koga van 25 jaar oud) wilde niet meer schakelen. Herman gaf ons het advies om dit laatste deel van de etappe toch maar in de volgauto af te leggen, zodat we ook wat extra rust konden pakken. Goed advies. Kor en Eric gaven gas en kwamen rond 18:30 uur aan in het hotel boven op de berg. Klasse!
Heerlijk weer voorspeld en gekregen tijdens dag 4 (de lichtste dag). Wat een prachtige route. Wat opvalt is dat er geen enkel foutje in de routebeschrijving per GPS zit, op 1x een bospaadje na. Gelukkig MTB-en de meesten ook wel. Ik heb echt genoten van het fietsen, de mooie route en, en ja….zelfs van het afzien bij het klimmen. Wel had ik steeds meer last van doorzitplekken. Tja, wat wil je… je fietst nog geen 4.000 km-er per jaar, en doet er deze week 950…. Gave sfeer ook in de groep. Iedereen is positief en moedigt elkaar aan. En wat een kanjer: Ineke (62), 5 kinderen opgevoed en gewoon met manlief Wubbo, zelfs na een val – gelukkig niks ernstigs – die tocht helemaal uitrijden! Diep respect. De zorgen van Herman en Roelof zijn onbegrensd: Bastiaan heeft afscheid genomen van zijn Koga en een prachtige nieuwe fiets gekocht (een Lapiere) op advies van Herman.
Dag 5: wel eens 42 kennelijk uitgehongerde wielrenners zien ontbijten? De reguliere gasten waren telkens te laat voor het brood….
Eerste deel van de etappe in de volgauto om de knie wat te sparen. Ik moest en zou fietsend in Morzine aankomen! Bij het meer van Geneve een uurtje voor de groep uit de auto gezet door Herman. Wat is dit gaaf! Langs het meer, door Montreux, Alpen in zicht. Geweldig. Verstandig advies van Herman om in mijn eigen tempo de berg op te gaan. De langste beklimming naar Plan de Morgins begint stevig. 16,5 km-er bergop, gemiddeld 8% stijging (zei mij voor deze tocht overigens niks….). Gewoon blijven trappen, eigen tempo, lichtste verzet. Heel af en toe even van de fiets om de knie te ontlasten. Na een km-er of 10 bergop door de kopgroep ingehaald. Wat kunnen die mannen fietsen!
Trots op
mijn debuut in de Alpen boven op Plan de Morgins op de foto. En wat een lekkere afdaling daarna. Samen met Hans naar Morzine. Bastiaan had namelijk vleugeltjes gekregen op zijn nieuwe fiets.
En alle vermoeidheid valt van je af als je de bus voor het geweldige hotel in Morzine ziet staan. Hand in hand over de meet! Na een goed glas bier deed het bubbelbad in de wellness wonderen. Super gezellige avond, lekker eten en de teugels laten vieren na 5 dagen alleen met fietsen bezig geweest te zijn.
Kortom: Ondanks dat Petit niet zo Petit was voor mij (niet genoeg trainingsuren gemaakt) heb ik met mijn maatjes een fantastische ervaring gehad, mede dankzij de goede zorgen en goede organisatie van de mannen van WVCM. Ik weet nu wat klimmen is, en wat een tour etappe is. Dit smaakt naar meer km-ers!
